Een groen blaadje

In de ontbijtruimte van het hotel staat alles om 7.30 uur al gedekt en is de koffie gezet via een timer. Niemand te zien dus en van de andere tafel, waaraan al is gegeten, nemen we de restjes mee. Hoeven we mooi niet meer langs de bakker.
We komen één duitser tegen, Felix, waarvan zijn vriendin is gaan liften omdat ze te veel last heeft van haar blaren. Hij loopt er echt een beetje verloren bij en vertelt ons dat hij twee hollandse mannen tegen is gekomen die ongeveer een halve dag vóór ons lopen en dan weten wij dat het Tjalling en Pieter zijn. Gisteren waren wij een berichtje met hun namen tegengekomen in een schrift, in een houten kistje, vastgemaakt aan een boom, bij een picknickplaats met zitplaatsen van boomstammen.
Onderweg hebben we het over van alles. Over wat we zien of horen, over vroeger, over werk, kinderen, onszelf, serieus of écht niet serieus, aardige gesprekken of écht niet zo aardig maar wel om te lachen. Eigenlijk niet na te vertellen maar we zullen eens een "aardig" gesprekje beschrijven.
De koeien liggen in hoog gras te luieren en Nico zegt tegen ze dat ze wel moeten eten want anders is het niet lekker meer. "Tenslotte is een jong blaadje het lekkerste, daar houd ik ook van". "Oh, dank je wel", zegt Cécile. "Beter dan een oude stekelige cactus", doet ie er nog een schepje boven op.
Zegt Cécile: "Maar ja, die moet je wel goed verzorgen en op tijd drinken geven".
Zegt Nico: "HIJ bloeit als HIJ weinig water krijgt".
Zegt Cécile: "Oooh, heb je het over een mannelijke cactus, omdat je HIJ zegt. Een lidcactus"
Ja, je kletst wat af op zo'n dag.
We hebben steeds geluk gehad met het weer maar vanmiddag lopen we in motregen. De eerste twee uur vinden we het nog niet eens erg. Alles ziet er ineens fris uit, in het bos geurt het lekker en de kleuren zijn intenser. Prachtige heldere verschillende tinten groen. Het laatste uur in de regen is minder leuk. We krijgen het koud, de route loopt over asfalt en de camping, Labalade, kunnen we in eerste instantie niet vinden. Even bellen met Ruud en 15 min later zitten we bij de warme kachel ons te drogen en met de nederlandse eigenaar aan tafel een lekkere bak hollandse koffie te drinken, terwijl Bo, de hond de bank inpikt. De "ellende" is meteen vergeten na zo een hartelijk ontvangst en als we weer twee uur verder zijn weten we alles van hem. Een professionele deejay van beroep van rond de zestig die alleen nog voor een grote snabbel heen en weer vliegt en werkt in verschillende landen in Europa. Ruud is 8 maanden per jaar met zijn oude boerderij en campinkje aan de slag, kan erg lekker koken, ook voor ons, en maakt zelf wijnen, bier en sterke drank (oeps, die laatste illegaal, 70 %!). De rode wijn is in ieder geval ook erg lekker.
Na de douche en vlak voor het eten komen twee vrienden, Piet en Huub, in een klein tot camper verbouwd bedrijfsautootje, aanzetten. Ze zijn 5 weken onderweg en hebben in Carnac, westkust Frankrijk, besloten langs Ruud te gaan voor het eerst in de 16 jaar dat hij hier in Marsac zit. Ze hebben er lang over gedaan en het werd nog langer, 200 km ofzo, want ze zijn eerst naar de verkeerde Marsac, elders in Frankrijk, gereden. Hilariteit dus al bij binnenkomst en dat is voor een deel van de avond zo doorgegaan met deze twee kunstenaars van rond de 65. Leuke lui.
Huub is bomen liefhebber, hij heeft een boek met bijzondere bomen in Europa en hij gaat deze ook opzoeken. Zo weet hij precies te vertellen van de mooie boom aan de dijk tussen Beneden Leeuwen en Boven Leeuwen, terwijl hij zelf uit Heemskerk komt.
Piet was 1 jaartje kunstdocent en daarna schilder en beeldend kunstenaar. Cécile laat hem op de mobiel een van haar schilderijen zien, zonder te vertellen dat het van haar is. Hij weet het perfect te typeren en allerlei details te benoemen, én is echt positief. Een stuk later dan verwacht liggen we in bed.