Ooievaars

We ontmoeten de zuid-koreaanse Jieun bij de Fuente del Piojo, lettterlijk een "luizenbron", een picknickplaats aan de rand van een plateau. Daarvoor hebben we alweer geklommen en zo stijl moeten afdalen dat er zelfs mensen, met pijn aan de tenen, niet voorwaarts maar achteruit de berg afgaan.
Jieun(36) komt bij ons zitten en ze knikt verlegen. We vragen of ze Paul heeft ontmoet, "onze" zuid-koreaanse priester, nadat we weten waar ze vandaan komt, maar dat is niet zo. Ze spreekt een beetje engels en we merken dat ze het leuk vindt om even te kletsen. Als we vragen hoe ze de Camino invult, horen we dat ze 20 dagen de tijd heeft om vanaf St. Jean Pied de Port naar Santiago de Compostela te komen en daarom af en toe stukjes overslaat en met de bus moet. Ze is viool lerares en ze vindt het leuk als we vertellen dat onze jongste dochter ook vioolles heeft, al 11 jaar. "Oh, jullie zijn getrouwd en hebben een kind"? vraagt ze. Dan vertelt ze dat zij en haar man heel graag een kindje willen, maar dat het niet lukt en dat zij daarom nu de Camino loopt in de hoop dat het tij keert. Tja, dat is wel heel heftig en wat moet je dan zeggen? Wat een moed en overgave om zo om hulp te vragen. We hopen voor haar het beste en wensen haar veel geluk.
Na een uurtje zien we Jieun in de verte lopen en Nico vraagt of we haar niet een bedeltje van St. Jacques zullen geven. Een heel goed idee! Cécile drukt het haar in de hand bij het passeren en zegt nogmaals dat we hopen dat het geluk brengt. Ze begint te stralen en is er heel blij mee. Ze houdt een voorbijganger aan, want nu moet ze natuurlijk wel met ons op de foto. Toeval of niet, maar in het dorpje erna, Boadilla del Camino, zitten op de kerk en kerktoren, zeker wel 14 ooievaars!
De etappe loopt door onafzienbare akkers met tarwe die kleuren van groen tot goudgeel tot wit. Heel mooi, maar verder is er weinig afwisseling. We lopen af en toe in een blaadje uit een Nijntjesboekje, zonder Nijntje erop. De helft van het blaadje, tot de horizon is strak groen en erboven strak blauw. Nolly, het grind knispert de hele dag heerlijk onder onze schoenen, en het is inderdaad een rustgevend geluid.
We hebben al vaker gemerkt dat het hier binnen enkele minuten totaal ander weer kan worden en dat het dan ineens flink kan afkoelen. We lopen de hotelkamer uit en denken bij ons hotel op het terras te gaan zitten, in korte broek en hemd, begint het ineens te waaien, te regenen en wordt het zo koud dat we, samen met een groepje pelgrims naar binnen vluchten en daar gezellig aan de wijn gaan. Ton en Joyce, we zijn al even op zoek naar die cariňena wijn maar die is in de pelgrimsherbergen niet te vinden en in dit hotel in Frómisto ook weer niet. Een zweedse vertelt over haar werk, of beter gezegd, over waar ze gewerkt heeft. Zij zat ook in de automatisering, bij Ericsson in Zweden, en de gang van zaken is helemaal te vergelijk met de ontslagrondes waar Nico ook mee te maken heeft gehad. Zij heeft ervoor gekozen om vrijwillig ontslag te nemen, en met een bonus verder te kijken. Nu op de Camino heeft ze de tijd om hierover te denken.
Wederom een fijne dag, voorbij? Het lijkt wel of de dagen steeds sneller gaan.